ایمپلنت های دندانی از طریق روش های جراحی در زیر لثه استخوان فک قرار داده می شود.
آشکار است بیماری هایی که به تحلیل استخوان فک بیمار منجر می شود،طول عمر ایمپلنت های دندانی را دستخوش تغییر قرار می دهند.
یکی از این بیماری ها تومورهای دهانی می باشد که قبل از کاشت ایمپلنت باید از طریق جراحی و بااستفاده از فیبولا فلپ برداشه شود و سپس کاشت ایمپلنت صورت گیرد.
برای درمان تومورهای موجود در دهان یک نوع جراحی انجام می شود که معمولا باعث آسیب فک می شود، این آسیب باعث اختلال در صحبت کردن، ترشحات ناحیه دهان و قورت دادن می شود. هم چنین باعث تغییر در ظاهر فک می شود. برای برطرف کردن این مشکلات عملکردی و زیبایی، بازسازی در ناحیه دهان انجام می دهیم.
بازیابی مشکلات عملکردی این بیماران ، خیلی مهم و سخت است. امکان این بازسازی به موقعیت و اندازه تومور و وضعیت دندان ها بستگی دارد.
موقعیت تومور خیلی مهم است ، چون در نوع درمان تاثیر گذار است. بیمارانی که تومورهای بزرگتری دارند بازسازی ناحیه دهان در آن ها سخت تر انجام می شود، پس از انجام عمل جراحی، در بعضی بیماران کل دندان ها از بین می روند ولی در بعضی ها مقدار کمی از دندان ها همچنان وجود دارد. به همین دلیل بازسازی دهان در دسته دوم راحت تر است.
درمان این تومور ها مزایا و معایبی به دنبال دارد، بسته به اندازه تومور، سن و عوامل دیگر، نوع برش لثه و استخوان فرق می کند.
برش و درادامه بازسازی دهان، طی یک جراحی اما با دو تیم جراحی انجام می شود. بازسازی همراه با پیوند بافت استخوان ،ماهیچه و پوست انجام می شود. کاشت ایمپلنت هنگام بازسازی دهان بیمار، باعث می شود توانایی جویدن به بیمار برگردانده شود. ایمپلنت همزمان در ناحیه ای که تازه پیوند استخوان انجام شده کاشته می شود و امکان کاشت پس از فرآیند پیوند هم وجود دارد، اما این نکته قابل ذکر است که همه بیماران پس از بازسازی فک نمی توانند ایمپلنت بکارند و برش ایجاد شده باید با بهداشت مناسب و همکاری بیمار بهبود یابد.
پروتزهایی که برای این بیماران کاشته می شود، معمولا دندان مصنوعی بر پایه ایمپلنت و پروتز های ثابت و متحرک بر پایه ایمپلنت است .پروتزهای متحرک گزینه های بهتری هستند چون امکان بهداشت منظم را فراهم می کنند، پس اولویت پروتزهای بر پایه ایمپلنت است، موفقیت در بین بیمارانی که جراحی تومور انجام می دهندو با پیوند بافت و استخوان، جراحی کاشت ایمپلنت انجام می دهند به تعداد بالا گزارش شده است.
هدف این پژوهش بررسی عملکرد و زیبایی دهان این بیماران است.
در این پژوهش ۳۴ بیمار که در بین سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۱ تحت این عمل های جراحی قرار گرفتند بررسی شدند، پس از عمل جراحی برداشت تومور و پیوند بافت نرم و استخوان، ۶ ماه زمان لازم بود تا ترمیم انجام شود.
پس از آن کاشت ایمپلنت انجام شد و ۴ تا ۶ ماه برای ترمیم و جوش خوردن ایمپلنت و استخوان زمان برد.
در بعضی بیماران باید ایمپلنت را کج بکاریم اگر زاویه کاشت بالای ۴۰ درجه باشد از overdenture- double crownاستفاده می شود و در موارد دیگر از فیکس بریج استفاده می شود.
همه بیماران در یک مرکز درمان شدند و تمامی اطلاعات مربوط به سن، جنسیت، نوع جراحی، ایمپلنت و پروتز آن ها ثبت شد.
این بیماران پس از عمل های جراحی تحت معاینه قرار گرفتند، هم چنین در پرسشنامه ای از بیماران درباره میزان رضایت از عملکرد و زیبایی دندان هایشان پس از جراحی و کاشت ایمپلنت سوال شد.
در این پرسشنامه نوع تغذیه به نوع صحبت کردن، مقدار بازشدن دهان و زیبایی نهایی با سوال های ۳ گزینه ای ارزیابی شد. زیبایی کلی صورت و دندان ها جداگانه مورد بررسی قرار گرفتند.
۷۶ درصد بیماران مشکلی در غذا خوردن نداشتند، و قادر بودند از انواع غذاهای سخت و نرم استفاده کنند.
۷۳ درصد بیماران در گفت و گو و صحبت کردن هیچ مشکلی نداشتند، بیمارانی که ایمپلنتشان آسیب دیده بود، هم غذاهای نرم تری می خوردند هم سخت تر صحبت می کردند، اما درمورد زیبایی دندان ها ۲۳ درصد نمره عالی به کار نهایی دادند چون تعداد ایمپلنت هایی که از دست داده بودند زیاد بود.
هم چنین بیماران مشکلی در باز کردن دهان نداشتند و اکثر آن ها قادر بودند به اندازه کافی دهانشان را باز کنند تا در هنگام جویدن مشکلی نداشته باشند، به طور کلی بازسازی دهان این بیماران به تکنیک ها و روش های کاشت دندان بر می گردد، چالش اصلی تطابق این روش ها با نوع تومور و ضعف های موجو است، مورد قابل توجه دیگر این است که بافت های پیوند شده قابل مقایسه با بافت عادی لثه و دهان نیست، و پایه مطمئنی برای پروتز نیستند، چون بافت های پیوند شده قابل مقایسه با بافت عادی لثه و دهان نیست و پایه مطمئنی برای پروتز نیستند . چون بافت های پیوند شده حالت ارتجاعی کمتری دارند پس دندان های متحرک باید بر پایه ایمپلنت باشند، علاوه بر این ایمپلنت استحکام و پایداری دندان های متحرک را افزایش می دهند،
فاصله افقی و عمودی بین استخوان فک و جایی که پیوند شده معمولا زیاد است، این اختلاف با پروتز یا پیوند استخوان اضافی قابل جبران است.
اگر فاصله عمودی زیاد باشد ایمپلنت باید با زاویه ای کاشته شود که نمی توان فیکس بریج قرار داد.
مزیت این مدل آخری که گفته شد، این است که توزیع نیرو بر روی ایمپلنت بهتر است.
علاوه بر این پروتز را باید به راحتی تمیز کرد. چرا که بیشتر تومورهای بدخیم بخاطر بهداشت ضعیف می باشد، پس پروتز های double- crown برای این بیماران بهتر است، چرا که متحرک هستند و می توان معاینه تعمیر و بهداشت را به راحتی انجام داد.
علت اینکه اکثر بیماران در این پژوهش رژیم غذایی عادی داشتند این بود که دندان مصنوعی بر پایه ایمپلنت داشتند، ۷۳ درصد بیماران بدون مشکل صحبت کردند در حالی که برخی مطالعات نرخ ۹۳ و ۶۰ درصد داشته اند، نتایج ما نشان داد نوع صحبت کردن هیچ ربطی به میزان آسیب، تعداد ایمپلنت ها و مقدار پیوند استخوان ندارند،همچنین این آمار ربطی به موقعیتی که پیوند استخوان انجام شده هم ندارد.
فقط ۲۳ درصد از بیماران به طور کامل از زیبایی دندان هایشان رضایت داشتند، در صورتی که در دیگر مطالعات آمارها بالاتر بود.
پس به طور کلی ایمپلنت های کاشته شده از نظر زیبایی و عملکردی نتایج خوب و منطقی داشتند.