استفاده از ایمپلنت های دندانی ,به عنوان روشی که نتایج زیبایی چشمگیری دارد،نسبت به سایر روش هاارجحیت خواهد داشت.
گاهی طراحی بد پروتز های دندانی باعث فشار بیشتر به پایه ایمپلنت گشته که خود عدم موفقیت زود هنگام ایمپلنت را منجر می شود.
محققین دندانپزشکی احتمال شکست این درمان را به موارد گوناگونی وابسته دانسته اند که به بررسی آنها پرداخته ایم.
ایمپلنت های دندانی جایگزین مناسب برای دندان های از دست رفته یا در موراد حاد تر کل دندان های از دست رفته ی یک انسان هستند، ایمپلنت ها موادی خنثی و معمولا از جنس تیتانیوم هستند . ایمپلنت داخل استخوان فک کاشته می شود و به واسطه ی اباتمنت ها، روکش دندان ار نگه می دارد، علی رغم فوائد چشم گیر و نرخ موفقیت بالای آن ها، همچنان گزارشاتی مبنی بر شکست ایمپلنت وجود دارد. در این مقاله قصد دارم علل مختلف عدم موفقیت ایمپلنت را مورد بحث قرار دهیم، به طور کلی عدم موفقیت ایمپلنت به عوامل متعددی مثل التهابات لثه ای ، جوش خوردن استخوان و ایمپلنت، شکستن پایه ایمپلنت، زخم های حین جراحی، جابجایی و لق شدن و فشار بیش از حد به ایمپلنت بستگی دارد، متخصصین و دندانپزشکان علل عدم موفقیت ایمپلنت را به شکل های مختلفی دسته بندی می کنند.
به طور کلی ابتدا عدم موفقیت ایمپلنت را به دودسته ی کلی زود هنگام و دیرهنگام تقسیم می کنیم، سپس به بررسی جداگانه ی هرکدام می پردازیم.
عدم موفقیت زود هنگام چند هفته یا چند ماه پس از کاشت ایمپلنت اتفاق می افتد که در واقع در ادغام ایمپلنت و استخوان اختلال ایجاد می کند.
از جمله عواملی که احتمال موفقیت را کاهش می دهند، انتخاب مناسب ایمپلنت است، طبق گفته متخصصین دندانپزشکی از کالیفرنیا، با پژوهش برروی ۷۳۲ ایمپلنتی که در قسمت عقبی فک بالای بیماران کاشته شده بود فهمیدند ایمپلنت های کوتاه تر و با قطر کمتر احتمال موفقیت کمتری نسبت به دیگر ایمپلنت ها دارند. ایمپلنت های با قطر کم توانایی تحمل فشارهای ناشی از جویدن را ندارند، پس انتخاب مناسب ایمپلنت توسط پزشک بسیار مهم است، چرا که زبری سطح ایمپلنت، جنس ایمپلنت و اورجینال بودن آن نیز در موفقیت بسیار تاثیر گذارند.
شرایط استخوانی بیمار نیز بر روی موفقیت درمان موثر است، پزشکان آمریکایی طی ۵ سال، بیماران که ایمپلنت داشتند را بررسی کردندو ثابت کردند،کاشت ایمپلنت در استخوان های با تراکم کم میزان موفقیت را کاهش می دهد.
همچنین نواحی که تازه پیوند استخوان دارند، آمادگی پذیرش ایمپلنت را ندارند و احتمال شکست درمان دراین نواحی بسیار بالاست.
همچنین محور کاشت ایمپلنت بسیار اهمیت دارد، گاهی اوقات ایمپلنت باید کاملا در محور عمودی قرار بگیرد، تا بتواند فشارهای وارده را تحمل کند.
اگر فاصله بین دو ایمپلنت خیلی کم باشد، استخوان آسیب می بیند و امکان تحلیل استخوان وجود دارد، و درصورتی که فاصله زیاد باشد میزان فشار زیاد می شود که این موضوع نیز عاملی برای شکست ایمپلنت می شود.
پزشکان هندی برروی دریل کردن استخوان توسط متخصص تحقیقاتی انجام داده اند، و نشان دادند که اگر حرارت ایجاد شده توسط دریل زیاد باشد، سلول های استخوان در آن ناحیه از بین می روند، این اتفاق در ادامه در فرآیند جوش خوردن تداخل ایجاد می کند و منجر به شکست ایمپلنت می شود، موارد دیگر شستشوی مداوم هنگام جراحی است که یکی از عوامل ایجاد شکست ایمپلنت دندان می باشد.
این موارد تنها بخشی از نکاتی بود که توسط جراح باید رعایت شوند.
بسیاری از مشکلات بخاطر پروتزی است که برروی ایمپلنت قرار می گیرد، به همین خاطر همکاری متخصص پروتز و ایمپلنتولوژیست باید بسیار با هم در تعامل باشند، و در مراکزی که این کار با همکاری پزشکان انجام می شود، نتایج بسیار بهتر است.
طراحی بد پروتز باعث می شود فشارهای بیشتری به پایه ایمپلنت وارد شود، این ها بخشی از عواملی بودند که موجب عدم موفقیت زود هنگام ایمپلنت می شوند، اما در کنار این ها عوامل دیگری نیز هستند که موجب شکست درمان در طولانی مدت می شود.
این عوامل بیشتر بخاطر شرایط پزشکی بیمار هستند.
محققین دندانپزشک دانشگاه هاروارد احتمال شکست درمان را برای افرادی که دیابت طولانی مدت داشته اند بیشتر از افراد سالم گزارش کرده اند.در پژوهش دیگر ثابت بیماری پوکی استخوان کنترل نشده در جوش خوردن استخوان با ایمپلنت تاثیر گذار است و موفقیت درمان را کاهش می دهد.
احتمال اینکه افراد چاق دچار التهاب اطراف ایمپلنت شوند بالاتر از افراد معمولی است، چرا که متابولیسم بدن آن ها با افراد عادی متفاوت است.
عادت های فردی مثل سیگار کشیدن، و دندان قروچه، در بعضی افراد شایع است. این عادت ها هرکدام به شکل خاص باعث افزایش، احتمال شکست درمان می شوند.شاید جالب باشد بدانید شکست درمان در افرادی که سیگاری هستند ۱۱ درصد است و در غیرسیگاری کمتر از ۵ درصد است. اما عادت دندان قروچه از سیگار هم خطرناک تر بوده و احتمال عدم موفقیت در این افراد بین ۳ تا ۴ برابر از افراد سالم بیشتر است.