استفاده از ایمپلنت های دندانی ,به عنوان روشی که نتایج زیبایی چشمگیری دارد،نسبت به سایر روش هاارجحیت خواهد داشت.
گاهی طراحی بد پروتز های دندانی باعث فشار بیشتر به پایه ایمپلنت گشته که خود عدم موفقیت زود هنگام ایمپلنت را منجر می شود.
محققین دندانپزشکی احتمال شکست این درمان را به موارد گوناگونی وابسته دانسته اند که به بررسی آنها پرداخته ایم.
اولین مرحله کاشت ایمپلنت دندانی ،بررسی دهان و فک میباشد.
چراکه دسترسی به این اطلاعات ،به تشخیص نحوه قرار دادن ایمپلنت کمک میکند.
باتوجه به شرایط کلینیکی فرد از جراحی مورد نظر استفاده میشود.
به طوریکه ابتدا یک شکاف در لثه ایجاد شده و سپس به وسیله دریل های مخصوص محل کاشت ایمپلنت شکل داده میشود.
در ادامه به شرح کامل این مراحل میپردازیم.
روش های مختلفی به منظور افزایش استخوان سازی وجود دارد که یکی از این روش ها کاربرد ژل هیالورونیک اسید است.
طبق پزوهش هایی که به منظور تاثیرات این اسید روی بهبود استخوان انجام شده ،نشان داده شده که هیالورونیک اسید با جرم مولکولی بالا به شکل قابل توجهی در رشد استخوان به صورت موضعی اثربخش است.
در اتصال خارجی ایمپلنت ،قسمت فوقانی ریشه به درون تاج وارد شده و در این نوع اتصال ایمپلنت دندانی تراشیده نمیشود.
در مواردی که همه دندانها از دست رفته باشد از پروتز های کامل متحرک استفاده میشود.
این در حالتی است این نوع پروتز همانند سایر پروتز ها احتمال داشتن مشکلاتی را بهمراه دارد.
از قبیل لقی پروتز ،سختی در تکلم و. ...
