در این پژوهش قصد داریم به بررسی چگونگی توزیع تنش و بیشینه تنش در مجموعه ایمپلنت و استخوان فک بپردازیم.
به طوریکه در اثر فشار های زیادی که بین ایمپلنت و استخوان وجود دارد ،امکان ایجاد التهاب و عدم موفقیت وجود خواهد داشت .
در این بررسی شکل پیچیده استخوان و نوع بافت نیز مدنظر گرفته شده است.
براساس شرایط استخوانی هنگام کشیدن دندان ،دو پروتکل درمانی وجود دارد.
1.ایممپلنت گذاری دندان با تاخیر
2.ایمپلنت گذاری همزمان با کشیدن دندان
در مرحله نخست فیکسچر قرار گرفته و پیوند فیکسچر با فک به جندین ماه نیاز است.
پس از گذشت سه الی شش ماه پروتز به صورت ثابت و یا به صورت متحرک روی آن قرار میگیرد.
پروتز متحرک به شکل دگمه فشاری بوده و از استقامت بالاتری از حالت عادی مباشد.
پلاک دندانی لایه نازکی از باکتر بوده که بر روی دندان ها میچسب و در طولاتی اگر سطح ایمپلنت و دندان تمیز نشود دچار پوسیدگی دندانی و شکست درمان ایمپلنت خواهد بود.
حضور لایه های نازک باکتری روی سطح ایمپلنت اصلی ترین عامل تشکیل این نوع پلاک شده که لایه برداری تنها راه درمان برداشتن آن است.
اباتمنت به عنوان قسمتی اصلی در پروتز است که وظیفه اتصال ایمپلنت و پروتز را به عهده دارد.
نوعی از اباتمنت ها ،اباتمنت های کاستومایز میباشد که بعد از اباتمنت های پیچ شونده عمومیت پیدا کردند.
تغییرات در طراحی اباتمنت باید به صورتی باشد که بین بازسازی دندانها ، ایمپلنت و بافت نرم هماهنگی ایجاد شود.
