اگر مقدار کراتین اطراف ایمپلنت دنداین کافی نباشد،التهاب لثه ای اتفاق می افتد.
اگر به منظور جبران کمبود این بافت مخاطی از بدن خود فرد پیوند استخوان صورت گیرد،نتایج بهتری در پی خواهد داشت اگرچه مقدار بافت پیوندی آن کمتر خواهد بود.
حال با دیگر روش های پیوند استخوانی آشنا خواهیم شد.
افزایش جلوه های زیبایی دندان نیازمند هماهنگی رنگ و ظاهر بافت های نرم با دندان های مجاور آن است، برای برطرف کردن نقص های بافت نرم قبل از کاشت ایمپلنت عمل های جراحی انجام می شود، اما نگهداری ساختار کلی بافت در اطراف ایمپلنت همچنان سخت است. به خصوص زمانی که ایمپلنت در موقعیت صحیح خود قرار ندارد. پژوهش های زیادی در ارتباط با ضخامت مخاط کراتینی در سلامت بافت های اطراف ایمپلنت انجام شده است،و این موضوع را بررسی کرده اند. بحث های زیادی در مورد بودن یا نبودن مخاط کراتینی اطراف ایمپلنت وجود داشته است. هدف ما بررسی ضرورت وجود یا عدم وجود بافت کراتینی در سلامت ایمپلنت است. همچنین جراحی های مختلفی برای افزایش بافت کراتینی اطراف ایمپلنت انجام می شود.
نقش بافت کراتینی: برای اینکه بفهمیم بافت کراتینی چه نقشی در اطراف ایمپلنت دارد، ابتدا به بررسی آن می پردازیم.
Long و loe اولین کسانی بودند که تاثیر کراتین را بر روی لثه و دندان طبیعی مشاهده کردند. اکثر قسمت هایی که ضخامت کراتین کمتر از ۲ میلی متر بود التهاب دیده می شد. در حالی که پلاکی وجود نداشت پس نتیجه گرفتند ضخامت دو میلی متر کراتین لثه برای سلامت آن کافی نیست. پس از آن تحقیقاتی انجام گرفت تا نقش کراتین در از بین بردن التهابات بررسی شود.اما نتایج مختلف بود. امروزه نیز هنوز تضادهایی درباره این که افرادی که ضخامت لثه کمی دارند آیا احتیاج به پیوند بافت کراتینی دارند یا خیر؟ chung و همکارانش نشان دادند که اگر مقدار کراتین اطراف ایمپلنت دندان کافی نباشد، تجمع پلاک و التهاب لثه اتفاق می افتد، دیگر محقیقن نیز نتایج chung را تایید کردند. Bovri ثابت کرد ضخامت بالای دو میلی متر کراتین اطراف ایمپلنت باعث کاهش تحلیل استخوان و افزایش سلامتی بافت ها می گردد.
پس نتیجه بر این شد بیمارانی که مخاط کراتینی ندارند احتمال تجمع پلاک ها، درد بافت لثه هنگام مسواک زدن ، التهاب لثه، تحلیل استخوان و از بین رفتن زیبایی در این افراد وجود دارد.
اما برخی پژوهش ها نشان دادند رابطه ی معکوس بین ضخامت کراتین و تحلیل مرز لثه ها وجود دارد.
Lum و همکارانش نشان دادند کم بودن ضخامت کراتین تاثیر منفی در سلامت بافت های دهان ندارد.
محققین اعتقاد داشتند که مقدار کراتین موجود اهمیت دارد نه ضخامت آن.
Fouza و همکارانش ثابت کردند که در قسمت هایی که ضخامت کراتین کمتر از ۲ میلی متر است
بسیاری از پژوهش ها مخاط کراتینی را عامل سلامت بافت های دهانی می دانند، اما بعضی از محققان معتقدند حضور آن محدودیت هایی را به همراه دارد.
Esposito و همکارانش معتقد هستند شواهد موثقی درمورد این که اصلاح بافت مفید است یا پیوند کراتین، وجود ندارد. به این معتقدند اگر به مقدار کافی وجود داشته باشد، بهداشت دهان راحت تر انجام می شود.
یک مرحله قبل از کاشت ایمپلنت و مرحله دوم در حین فرآیند جوش خوردن ایمپلنت با استخوان.
Apf: این معمول ترین روش افزایش ضخامت بافت کراتینی است. حداقل تحلیل استخوان و کنترل موقعیت لبه لثه پس از جراحی از مزیت های این روش است، همچنین در این روش مرگ و میر آن کمتر است.
این روش مناسب لثه های نازک نیست زیرا باعث ایجاد زخم های سفید می شود. این درمان هم تنها انجام می شود هم با ترکیب CTG.
ترکیب apf با ctg می تواند حجم بافت پیوندی را افزایش دهد.
پیوندهای برگرفته از بدن خود بیمار : به منظور پیوند بافت کراتینه fgg و ctg می تواند حجم بافت پیوندی را افزایش دهد.
روش fgg هنگامی که با کمبود بافت کراتینه روبرو هستیم بسیار مفید است، و باعث کاهش التهابات می شود.اما وقتی هدف زیبایی است ctg یک فرآیند مطلوب است.
ماتریس کلاژن: مرگ و میر بالا و زمان جراحی زیاد دلایلی است که پیوند استخوان از بدن خود فرد را محدود کرده است.کلاژن برگرفته از استخوان حیوانات به عنوان درمان جایگزین مطرح شده است. CM در تشکیل استخوان و بافت نقش دارد در حالیکه CTG فقط به تشکیل بافت کمک می کند. CM زمان جراحی و مرگ و میر کمتری نسبت به CTG دارد و نتایج رضایت بخشی را در پی دارد، اگرچه بافت پیوندی آن کمتر است.
نتیجه گیری: حضور بافت کافی کراتین اطراف ایمپلنت باعث کاهش التهابات لثه ای می شود، اما ارتباط بین مقدار کافی کراتین مطرح شده است، اما اینکه کدام روش بهترین فرآیند پیوند استخوان است مشخص نیست. اینکه افزایش مقدار بافت کراتین به نفع بیمار است یا نه نیز مشخص نیست.