از بین روش های مختلف جایگزینی ریشه دندان ،ایمپلنت دندان جایگزین کامل محسوب میشود.
طراحی پروتز نامناسب و عدم پخش صحیح نیرو در از دست دادن ایمپلنت دندان نقش مثری خواهد داشت.
طراحی ایده آل پروتز نباید مانع افرادی که به صورت معمولی و در خانه از آنها نگه داری میکنند ،شود.
شواهدی وجود دارد که نشان می دهد بیمارانی که سابقه پریودنتیت دارند لزوما در معرض خطر شکست ایمپلنت نیستند، اما ممکن است در بلند مدت دچار تحلیل استخوان ناشی از پری ایمپلنت در مقایسه با سایر بیماران که سابقه بیماری پریودنتیت ندارند بشوند.
ارتباط مستقیمی بین وجود پلاک و بیماری پری ایمپلنت در اطراف ایمپلنت و دندان وجود دارد که عوامل موثری باعث آن می شود.از جمله ژنتیک، شرایط سیستمیک مثل دیابت کنترل شده، داروهای حاوی بیسفوسفونات، سیگار کشیدن زیاد، و سرکوب سیستم ایمنی.
برای این افراد که حساسیت بالاتری دارند باید کنترل و مراقبت دقیق تر انجام شود. کنترل دیابت که جز عوامل مشترک بین افراد می باشد، بخش مهمی از مدیریت این بیماران را شامل می شود.
طراحی پروتز:
به عنوان عاملی برای رعایت بهداشت دهان و دندان و کنترل پلاک، طراحی پروتز یکی از عوامل موثر بر طول عمر ایمپلنت های دندانی می باشد، طراحی ایده آل پروتز نباید مانع افرادی شود که به صورت معمولی و در خانه از آن ها نگهداری می کنند.
شواهدی وجود دارد که نشان می دهد طراحی پروتزی که بار اضافی بر روی ایمپلنت ایجاد کند و بیش از حد سنگین باشد باعث بروز بیماری پری ایمپلنت می شود که ناشی از پلاک می باشد، بنابراین مدت زمانی که برای بهبودی و ادغام ایمپلنت و استخوان مورد نیاز است باید برنامه ریزی شده باشد، تا خطر تجمع پلاک کاهش یابد.
طراحی ایمپلنت:
طبق آزمایشات انجام شده بر روی سگ ها نشان می دهد که زبری سطح ایمپلنت برروی حساسیت پری ایمپلنت تاثیر می گذارد، با این حال بررسی های انجام شده تفاوت قابل توجهی در میزان بقا بین ایمپلنت با طرح های مختلف نشان نمی دهد.
کیفیت و تعداد بافت نرم:
مطالعات نشان می دهد که بافت نرم ضخیم کراتینیزه برای محافظت از بافت اطراف ایمپلنت و جلوگیری از پری ایمپلنت مورد نیاز است.
بنابراین پیوند بافت نرم در بیمارانی که دارای بافت نرم نازک، غیر کراتینیزه و شکننده هستند و امکان بروز تروما در آن زیاد است ، لازم می باشد.
فاکتورهای مربوط به بیمار:
سیگار کشیدن، بیماری های سیستماتیک، دارو، پوکی استخوان و کاهش کیفیت و تراکم استخوان برخی از عواملی است که می تواند حفظ طولانی مدت ایمپلنت را به خطر بیندازد.
انگیزه:
انگیزه یکی از عوامل مهم است که می تواند بر بازدهی بلند مدت کاشت ایمپلنت تاثیر بگذارد . بنابراین دندانپزشکان به طور مستقیم باید بر آموزش و انگیزش بیمار موثر باشند.
غربالگیری و نظارت:
پس از انجام کاشت دندان، لازم است که پرونده بیمار نگهداری شود، زیرا بیمار به طور منظم نیاز به ارزیابی ایمپلنت دارد، این بازنگری به طور معقول هر ۶ماه یک بار اتفاق می افتد.
دندان طبیعی در مقابل ایمپلنت:
• دندان های طبیعی با ایمپلنت ها متفاوت هستند،
• بافت اطراف ایمپلنت رگ های خونی کمتری دارد.
• فیبرهای transeptal یا gingivodental در اطراف ایمپلنت وجود ندارد.
• هیچ ارتباطی با perio dental ligament در ایمپلنت وجود ندارد و ارتباط به طور مستقیم به ایمپلنت بستگی دارد( بازسازی استخوان).
بافت نرم پری ایمپلنت:
بافت نرم اطراف ایمپلنت از نظر بالینی شبیه دندان است، با این حال پیوستگی اپیتلیوم مخاطی برای حفاظت از این بافت در ایمپلنت بسیار مهم است.
ارزیابی رادیوگرافیک:
توصیه می شود که این موارد در ۶ ماه اول ارزیابی شوند:
نمودار دندانپزشکی
بهداشت دهان
بافت پروتز ایمپلنت: تن، رنگ و بافت
التهاب: بافت از لحاظ خونریزی و ادم ارزیابی شود.
رادیوگرافی: هر ۲۴ ماه باید رادیوگرافی برای بررسی تغییرات سطح استخوان انجام شود.
لق بودن یا نبودن ایمپلنتپروتز: ثبات پروتز باید بررسی شود