وقتی فضای بی دندانی با ایمپلنت های دندانی جایگزین میشوند،تیم پزشکی باید از قبل موقعیت ایده آل ایمپلنت را در چارچوب اصول بیومکانیک انتخاب کنند.
یک ایمپلنت باید 1/5تا2میلی متر از سمنتو آنامل جانکشن و ریشه دندان طبیعی مجاور فاصله داشته باشد.
همچنین در جایگذاری ایده آل پایه ایمپلنت عوامل دیگری وجود دارد که به ارزیابی این عوامل میپردازیم.
در طراحی وکس آپ تشخیصی، آگاهی از موقعیت ایده آل قرارگیری ایمپلنت اهمیت فراوانی، در موقعیت بلند مدت سیستم ایمپلنت دارد.
در جای گذاری مطلوب ایمپلنت باید قرارگیری سه بعدی ایمپلنت را با توجه به اصول بیومکانیکی و پروتزی نسبت به پروتز نهایی مد نظر قرار داد.
ایمپلنت باید نسبت به دندان های باقی مانده، ساختارهای حیاتی و سایر ایمپلنت ها و با توجه به ابعاد باکو لینگوالی، مزیودیستالی، و آپیلوکرونالی جای گذاری می شود.
فاصله ایمپلنت- دندان طبیعی:
یک ایمپلنت باید به صورت ایده آل ۱٫۵ تا ۲ میلی متر، از سمنتو آنامل جانکشن (CEJ) و ریشه دندان طبیعی مجاور فاصله داشته باشد.
این مساله در نواحی استتیک اهمیتی مضاعف می یابد، جایی که کانتور پاپیلا بین دندانی یک عامل تعیین کننده در استتیک پروتز نهایی است.
بنابراین وقتی یک ایمپلنت در مجاورت یک دندان قرار می گیرد، حفره پایلت (مرکز ایمپلنت) باید تقریبا از دندان طبیعی ۴ میلی متر فاصله داشته باشد تا بتوان یک ایمپلنت با قطر کرست ماژول ۴ میلی متر را جای گذاری کرد، در نتیجه دست کم به ۷ میلی متر فاصله مزیودیستالی در فضای بی دندانی احتیاج داریم.
اگر ایمپلنت ها طبق این راهنما جای گذاری نشوند، ممکن است پروتز نهایی دچار مشکلاتی شود، ایمپلنت هایی که بیش از حد به دندان مجاور نزدیک باشند، ممکن است باعث بروز این عوارض شود.
ایجاد مشکلات پریودنتال، تحلیل استخوان یا ایمپرجنس پروفایل، آسیب دیدن دندان مجاور و …
فاصله ایمپلنت- ایمپلنت
فاصله بین دو ایمپلنت با توجه به تحلیل استخوان، وجود پاپیلا بین ایمپلنت و سلامت بافت باید به دقت تعیین شود.
بعد از جای گذاری نهایی باید بین ایمپلنت ها ۳ میلی متر یا بیش تر فضا وجود داشته باشد به این ترتیب فضای کافی برای پاپیلا بین دندانی و تامین سلامت بافت وجود داشته باشد و تحلیل استخوان افقی به حداقل می رسد.
فاصله از کانال عصب آلوئولار تحتانی یا سوراخ منتال:
قرارگیری دقیق ایمپلنت ها در نزدیکی کانال آلوئولار تحتانی و سوراخ منتال در پیشگیری از آسیب های نور و سنسوری حیاتی است. موقعیت صحیح عصب و کانال باید از طریق تصویربرداری دیجیتالی به طور دقیق مشخص می شود، به خصوص زمانی که ایمپلنت در فاصله ۲ میلی متری عصب قرار داشته باشد.
بعد از تعیین ساختار های حیاتی ایمپلنت در هنگام کاشت دندان باید بیش از دو میلی متر از کانال آلوئولار تحتانی یا سوراخ منتال فاصله داشته باشد، در غیر اینصورت فشار به تنه عصب و مشکلات نور و سنسوری افزایش می یابد.
فاصله از حفره بینی:
جای گذاری ایمپلنت ها در قدام ماگزیلا می تواند بسیار چالش برانگیز باشد بخصوص زمانی که ارتفاع استخوان حداقل باشد. ایده آل این است که ایمپلنت پایین تر از کف بینی قرار گیرد.