محل قرارگیری برا اساس فاکتورهای زیستی ومکانیکی میباشد.
در صورتی که قبل از کاشت ایمپلنت،بررسی های دقیق به منظور وجود استخوان کافی ،فضای مزیودیستالی و اکلوزالی توسط فرد متخصص انجام شود ،درمان ایمپلنت عوارضی نخواهد داشت .
استفاده از ایمپلنت های که از سلامت مطلوب برخوردارند،شرایط بالینی مطلوبی را نیز به همراه دارند.
که به توصیف عوامل موثر بر این مورد خواهیم پرداخت.
در دندانپزشکی ایمپلنت از ایمپلنت هایی استفاده می شود که از سلامت مطلوبی برخوردار باشند، به جای استفاده از یک دندان به خطر افتاده، برای ساپورت پروتز، معمولا ایمپلنت شرایط بالینی مطلوبی ایجاد خواهد کرد.با این حال با توجه به مقوله کاهش نیروی وارد بر سیستم ایمپلنت، موقعیت برخی ایمپلنت ها حساس تر از سایرین است، حدکثر تعداد ایمپلنت های قابل استفاده در یک پروتز ثابت معمولا با در نظر گرفتن این اعداد تعیین می شود:
هر ایمپلنت باید ۱٫۵ میلی متر یا بیشتر از هر دندان طبیعی فاصله داشته و بین هر ایمپلنت با ایمپلنت دیگر، ۳ میلیمتر فضا به اضافه قطر هر ایمپلنت باید فاصله وجود داشته باشد.
طول موجود را به ۷ میلی متر تقسیم می کنیم تا حداکثر تعداد ایمپلنت ها به دست آید ( وقتی قطر ایمپلنت ۴ میلی متر باشد). بنابراین ۲۱ تا ۲۷ میلی متر برای ۳ ایمپلنت مناسب است و در ۲۸ تا ۳۴ میلی متر می توان ۴ ایمپلنت قرار داد.
موقعیت های کلیدی قرارگیری ایمپلنت به این معنی است که وقتی یک پایه در این ناحیه قرار نگیرد ، عوارض بیومکانیکی افزایش خواهد یافت. بنابراین حتی اگر قراردادن پیوند استخوان و آموزش، جراحی، هزینه و زمان اضافی پیش از جای گذاری ایمپلنت ضروری باشد باید انجام شود. بعد از تعیین پروتز نهایی، موقعیت کلیدی ایمپلنت برای پروتز را می توان مشخص کرد.
تعیین موقعیت کلیدی ایمپلنت ها در هنگام کاشت دندان هیچ محدودیتی ندارد، به عبارت دیگر رادیوگرافی برای تشخیص و تعیین پروتز و پاتولوژی مورد استفاده قرار می گیرد، اما برای موقعیت ایمپلنت و تعیین مقدار استخوان قابل استفاده کارایی ندارد، در عوض دندانپزشک تظاهر می کند بیمار همه استخوان قابل استفاده ضروری برای قراردادن ایمپلنت در نواحی کلیدی را دارد، بیمار محدودیت مالی برای انجام درمان مطلوب ندارد، زمان مسئله مهمی برای درمان نیست و مهارت ضروری برای قراردادن یک ایمپلنت در موقعیت کلیدی توسط دندانپزشک توسط دندانپزشک یا تیم ارجاع شده وجود دارد.
۴ راهنمای کلی برای تعیین موقعیت کلیدی قرارگیری ایمپلنت برای یک پروتز ثابت در ناحیه بی دندانی و چندین دندان از دست رفته مجاور هم وجود دارد:
۱) کنتی لیوور روی پروتز طراحی شده برای بیماران با بی دندانی پارسیل یا ماگزیلا با بی دندانی کامل باید ترجیحا حذف شوند. بنابراین اباتمنت های انتهایی در پروتز موقعیت قرارگیری کلیدی هستند.
۲) در پروتز نباید ۳ پونتیک مجاور هم باشند، به ویژه در نواحی خلفی دهان.
۳) وقتی کانین از دست رفته باشد، ناحیه کانین موقعیت قرارگیری کلیدی است، بخصوص زمانی که دندان های مجاور غایب باشند.
۴) وقتی مولر نخست از دست رفته باشد، تمام بیماران با بی دندانی پارسیل و ماگزیلا کاملا بی دندان، ناحیه مولر نخست یک موقعیت کلیدی قرارگیری ایمپلنت است.