
ایمپلنت های دندانی از طریق روش های جراحی در زیر لثه استخوان فک قرار داده می شود.
آشکار است بیماری هایی که به تحلیل استخوان فک بیمار منجر می شود،طول عمر ایمپلنت های دندانی را دستخوش تغییر قرار می دهند.
یکی از این بیماری ها تومورهای دهانی می باشد که قبل از کاشت ایمپلنت باید از طریق جراحی و بااستفاده از فیبولا فلپ برداشه شود و سپس کاشت ایمپلنت صورت گیرد.
درصد موفقیت ایمپلنت دندانی به عوامل گوناگون وابسته می باشد که این عوامل در افراد مختلف،متفاوت می باشد .
چراکه ایمپلنت بد می تواند اثرات بسیار بدی به دنبال داشته باشد و سلامتی سایر ارگان ها را نیز به خطر بیندازد.
به همین دلیل کاشت ایمپلنت در افراد مبتلا به FDBتقریبا سخت به نظر می رسد و درمانی قابل اجرا می باشد.
از آنجایی که پوکی استخوان باعث کم تراکم شدن استخوان می شود.
برای کاشت ایمپلنت در بیمارانی که از پوکی استخوان نوع اول رنج می برند،محدودیت هایی وجود خواهد داشت .
ولی در بعضی از شرایط دندانپزشک نمی تواند این درمان را به بیمار توصیه کند.
به همین منظور در ادامه پژوهشی در این خصوص گرد آوری گردیده است.
با توجه به نتایج کلینیکی به دست آمده نرخ موفقیت ایمپلنت های نفوذ کننده به داخل سینوس ربطی به میزان ورود نداشته و عوارض رادیولوژیکی نیز به همراه ندارد.
از طرفی روش های درمانی زیادی با هدف رفع این مشکلات احتمالی وجود داشته که یکی از این روش ها استفاده از ایمپلنت های تریگویید است .
روش های مختلفی به منظور افزایش استخوان سازی وجود دارد که یکی از این روش ها کاربرد ژل هیالورونیک اسید است.
طبق پزوهش هایی که به منظور تاثیرات این اسید روی بهبود استخوان انجام شده ،نشان داده شده که هیالورونیک اسید با جرم مولکولی بالا به شکل قابل توجهی در رشد استخوان به صورت موضعی اثربخش است.
محکم کردن پیچ با نیروی خیلی کم باعث شل شدگی و محکم کردن پیچ بیش از حد باعث شکستگی پیچ میشود.
میزان شل شدگی پیچ در ایمپلنت های تک واحدی خصوصا در ناحیه مولر و پره مولر بیشتر گزارش شده است.
برای جلوگیری از شل شدن پیچ میتوان اثر نیروهای نگه دارنده را کمتر کرده چراکه اگر هنگام اعمال نیرو محل اتصال باز نشود ،شل شدن پیچ اتفاق نمیافتد.