پایه ایمپلنت برای جایگزینی ریشه، در فک قرار داده می شود، به همین دلیل استخوان فک از بین نرفته و دچار تحلیل نمی شود.
علت های از دست رفتن دندان های می تواند شامل چند موضوع باشد:
1پوسیدگی 2 بیماری لثه 3 تصادفات
همچنین اگر دندان در ناحیه زیبایی باشد ، سلامتی دندان نیز تحت تاثیر قرار می گیرد زیرا در صورت مدت دار شدن بی دندانی دندان فک مقابل رشد کرده و مشکلاتی در اکلوژن صحیح به وجود می آورد .
به همین دلیل پزشکان با جایگزینی دندان از دست رفته از طریق کاشت ایمپلنت اقدام به برطرف کردن این مشکل می کنند.
انواع ایمپلنت های دندانی:
ایمپلنت های اندواستیل : این نوع از ایمپلنت های دندان در استخوان فک قرار داده می شوند، عمدتا از جنس تیتانیوم بوده و همانند یک پیچ کوچک در فک سفت می شوند. این نوع، از جمله رایج ترین انواع ایمپلنت دندانی است.
ساب پریواستیل: برای عمل های یک مرحله ای استفاده می شود ، این ایمپلنت داخل بافت لثه در روی استخوان فک قرار داده می شود ، پست از لثه بیرون می زند تا بخش ترمیم را نگه دارد. این نوع ایمپلنت می تواند دندان مصنوعی را برای افرادی که استخوان کافی ندارند نگه دارد.
چنانچه فرد استخوان فک سالم یا کافی برای کاشت ایمپلنت نداشته باشد روش های مختلفی جهت تقویت بافت استخوانی وجود دارد
تقویت استخوان: در این روش از مواد افزودنی استخوانی و فاکتورهای رشد برای تقویت استخوان استفاده می شود.
لیفت سینوس: در جراحی سینوس لیفت با افزودن استخوان در زیر سینوس به تقویت آن استخوان مخصوصا در قسمت انتهایی فک بالا پرداخته می شود.
تقویت خط راس: چنانچه فک برای کاشت ایمپلنت پهنای کافی نداشته باشد با استفاده از پیوند استخوان می توان آن را تقویت کرد.
برحسب شرایط سلامت استخوان فک و نیاز فرد ممکن است از روش های درمانی دیگری به عنوان جایگزین روش های مرسوم استفاده شود.
ایمپلنت فوری: در صورتی که تراکم استخوان فک کافی بوده و از نظر سلامتی مشکلی نباشد می توان از ایمپلنت فوری در همان روز استفاده کرد.
در صورتی که فرد نیاز به جایگزین کردن چندین دندان داشته باشد به جای کاشت تک تک دندان ها می توان از روش های کاشت زیر استفاده کرد
ایمپلنت های دندانی مینی: این ایمپلنت ها از انواع مرسوم کوچکترو باریک تر بوده و کاشت آن ها نیاز به جراحی کمتری دارد. از این ایمپلنت ها معمولا برای ثابت نگه داشن دندان مصنوعی فک پایین استفاده می شود.
ایمپلنت های میکرو: این ایمپلنت ها از انواع مینی کوچکتر بوده و کاربرد بسیار کمتری دارد و تنها زمانی به کار می رود که فاصله بین دندان ها بسیار کم باشد.
ایمپلنت های دندانی براساس نوع یا شکل سرشان نیز دسته بندی می شوند. اباتمنت و ترمیم باید به سرایمپلنت پیچ یا متصل شود که این کار توسط یکی از سه متصل کننده اصلی زیر انجام می شود.
متصل کننده شش ضلعی داخلی: این متصل کننده ها شکل شش ضلعی (هگزاگونال)، دارند و به صورت سوراخی در سر ایمپلنت هستند که دندانپزشک اباتمنت یا ترمیم را در آن پیچ می کند.
متصل کننده شش ضلعی خارجی: این متصل کننده شش ضلعی شکل ، در راس سر ایمپلنت قرار می گیرد.
متصل کننده هشت ضلعی داخلی: این متصل کننده هشت ضلعی شکل ( اکتاگونال) به شکل سوراخی در سر ایمپلنت دندانی است که دندانپزشک اباتمنت یا ترمیم را در آن پیچ می کند.
